درس عبودیت‌

 

^{امام صادق علیه السلام فرمودند:}

... وَهذا بَیْتٌ اسْتَعْبَدَ اللَّهُ بِهِ خَلقَهُ لِیَخْتَبِرَ طاعَتَهُمْ فی اتْیانِهِ فَحَثَّهُمْ عَلی تَعظیمِهِ وَ زِیارَتِهِ وَقَدْ جَعَلَهُ مَحَلَّ الأنبیاءِ وَقِبْلةً لِلْمُصَلّینَ لَهُ فَهُوَ شُعْبَةٌ مِنْ رِضْوانِهِ وَطَریقٌ تُؤَدّی الی غُفْرانِهِ.

... و این خانه‌ای است که به وسیله آن، خداوند بندگانش را به پرستش فراخوانده، تا در آمدن به سوی آن، میزان «اطاعت» آنان را بیازماید. از این رو بندگان را به بزرگداشت و زیارت آن تشویق کرده و آنجا را جایگاه انبیا قرار داده و برای نمازگزاران، «قبله» ساخته است. پس این حج، شعبه‌ای از رضوان الهی و راهی به سوی مغفرت اوست.

 

بحارالانوار، ج 99، ص 29

 

شرح حدیث:

ادّعای «ایمان»، جز با «عمل و طاعت» به ثبوت نمی‌رسد و تا فرمان در کار نباشد، میزان فرمانبرداری بندگان روشن نمی‌گردد.
حج که نوعی هجرت از خانه و زندگی و ثروت و تعلّقات در راه اجرای فرمان است، محکی و آزمونی برای اخلاص و تعبّد بندگان است، تا روشن گردد چه کسانی مطیعند و جان مشتاق و گام خسته خود را به این سرزمین و این مشاعر و مواقف می‌آورند.
همه پیامبران، در این دیار فرود آمده‌اند. آنان که بنده‌تر و مطیعتر بوده‌اند، در حج و زیارت، اسوه دیگرانند. امّتها نیز در اقتدا به رسولان الهی به این سفر می‌آیند و رنج مقدّس زیارت را به جان می‌خرند.
به علاوه، کعبه قبله مسلمین است، روی به آن دارند و به سوی آن عمری نماز می‌گزارند. چه لذّتی بالاتر از حضور در میعادگاه و قبله وحدت؟!
اگر راهی به سوی رضایت و خشنودی الهی است و اگر مسیری ما را به مقصدِ «غفران» می‌رساند، همین راه و اعمال است، اگر درست و با اخلاص پیموده شود.

 

منبع: راسخون